Ik durfde de zorg niet in als man
Zij-instromer Daniël (28) werkt sinds 1 mei dit jaar bij het Parkhuis. Voor hij bij het Parkhuis aan de slag ging was hij slager. Een verrassende overstap zou je denken. Maar niets is minder waar.
“Vroeger ging ik al bij mijn moeder op haar werk langs, zij werkte bij een zorgorganisatie in Rotterdam. Toen vond ik het al leuk en interessant. En dat heeft eigenlijk altijd wel in mijn achterhoofd gezeten. Maar ik durfde de zorg niet in als man. Vooroordelen, de druk van vrienden. Dat zorgde ervoor dat ik heel veel andere dingen heb gedaan. Na verschillende opleidingen kwam ik via, via terecht in de slagerij. In eerste instantie vond ik dat heel leuk, ik heb ook de opleiding gevolgd.
Maar ik bleef iets missen in mijn werk. Na een aantal keer veranderen van baan in de zoektocht naar datgene wat miste, ben ik goed bij mezelf te rade gegaan wat ik nou eigenlijk écht wil. Dat was toch de zorg. Dus heb ik de stap naar het Parkhuis gewaagd. En dat was de beste keuze die ik kon maken!
De collega’s zijn leuk en gezellig. Het is toch een bepaald type mensen dat kiest voor de zorg. En het werk met de bewoners, het zorgen, past bij mij. Ook het vertrouwen dat je krijgt van collega’s is fijn. Dat zorgt weer voor meer zelfvertrouwen in je eigen kunnen.
Begin september ben ik begonnen met de opleiding verzorgende IG. Ik ga één dag in de week naar school en werk 28 uur in het Parkhuis. Ik werk van 7:00 uur tot 15:30 uur of van 16:30 uur tot 23:00 uur. Op sommige momenten moeten we flink doorwerken, maar daar hou ik van. Het is heel afwisselend en het geeft me energie. Thuis kom ik ook weer aan leuke dingen toe. Koken bijvoorbeeld, dat vind ik heel leuk. En daar kan ik hier natuurlijk ook nog wel iets mee.
Wat je hier merkt is dat de collega’s om de bewoners en hun naasten, maar ook om elkaar geven. Er is geen concurrentie onderling, we kijken om naar elkaar. Ongeacht de functie die je hebt. Ik zou niet anders meer willen!”